بسم الله الرحمن الرحیم
اون روز اوضاع آفرینش در هم ریخته می شه . و انسان می فهمه در دنیا چی کار کرده و چه چیزی را بعد از خودش از
خیر و شر به جا گذاشته .
در حدیثی از رسول اکرم(ص) و حضرت علی (ع) آمده:
(( چون کسی بمیرد مردم گویند چه ارثی گذاشته و فرشتگان می گویند چه فرستاده است ؟؟؟))
در آن زمان است که متوجه می شود چه کارهایی را انجام داده و چه کارهایی را به تاخیر انداخته .
آیا در زندگی امورآخرت را مقدم می داشته ؟؟؟
یا اصل در زندگی او دنیا بوده و وظایف دینی و عبادی را پشت سر می انداخته ؟؟؟
البته هر مومنی از طریق قرآن و سنت و حدیث می داند که نتایج اعمال انسان در قیامت چیست و می داند که
ذره ای نیک و بد از او صادر شود محاسبه خواهد شد . ولی انسان در قیامت به این علم می رسد .
علم آدمی نسبت به قیامت به دو گونه تقسیم می شود :
1) علم اجمالی : به صورت کلی از طریق معارف اسلامی به این امور آگاهی پیدا می کند ولی جزییات را نمی داند و
مادامی که انسان در این دنیا است رسیدن به علم تفصیلی غیر ممکن است .
2) علم تفصیلی : علم به جزء جزء جریانات قیامت با لمس و مشاهده و شهود که فقط در صحنه قیامت پدید می آید .
انسان در این دنیا فقط ظاهر اعمال خود را می بیند ولی در قیامت صورت باطنی آن را می بیند .
مثلا در دنیا او می بیند مال حرامی را می خورد ولی در قیامت صورت باطنی مال حرام که آتش بوده را خواهد دید که در دنیا می بلعیده .
بحثمون را کم کم جمع می کنیم تا به یک نتیجه برسیم .
ما آدم ها تصور می کنیم چون خدا کریم هست پس حساب و کتابی در کار نیست و با وجود کرامت وسیع خدا وند
گناه کردن مشکلی نداره . در صورتیکه این نوع فکر کردن یک نوع انکار روز قیامت هست .
باید توجه داشته باشیم مراقبان امینی از نوع فرشتگان بر انسان گماشته شدند که دقیقا آنچه انجام می دهند را ثبت کنند .
این کرم و احسان خداوند نسبت به انسان غفلت و معصیت و بی بند و باری رو نمی طلبه بلکه شکر و اطاعت و بندگی رو می طلبه .
جان و مغز کلام این هست که : متکی شدن به کرم خداوند حد معینی داره و آن اینکه کرم خدا در این حد است که تمام استعداد ها و امکانات هدایت و ایمان را به انسان داده و پیامبر و کتاب هدایت ارسال کرده و ما هم باید از این کرامت ها استفاده کنیم و مطیع باشیم نه انکه غافل و بی توجه باشیم .
شاهد اعمالی که از ما سر می زنه در قیامت علاوه بر خداوند و فرشتگان پیامبر (ص) و ائمه ( علیهم السلام )
مومنان صالح و بعد از آنها اعضای پیکر انسان از دست و پا و زبان و پوست بدن و نیز زمین است که همه اینها در قرآن ذکر شده .
در نهایت ابعاد حوادث هولناک قیامت به قدری گسترده و عظیم هست که با هیچ بیانی برای جنس بشر قابل توصیف نیست . و شاید هم به همین دلیل باشد که تا انسان روز ظهور باطن و ظهور قهاریت خدا را با دیده شهود نبیند چیزی از آن درک نمی کنه .
در اون وانفسای قیامت هیچ کس قادر نیست در مورد دیگری خیری به او برساند و یا باالعکس شری را از او دفع کند و در آن روز مالکیت مطلق در دست خداوند است . البته مالکیت خدا این دنیا و آن دنیا ندارد بلکه منظور این است که در قیامت فقط مالکیت صوری انسان بر ملاء شده و مالکیت حقیقی خدا برای آدمی ظهور پیدا می کند و متجلی می شود و انسان در آنجا واقعا هیچ پناهی جز فضل خدا به شرط وجود اعمال صالح ندارد .